skip to main |
skip to sidebar
Ja we zijn weer thuis, fysiek tenminste. Qua gemoedstoestand zal het nog wel enkele dagen duren. Vooral de jetlag speelt Arny parten. Het lijkt wel of het iedere keer langer duurt om te herstellen van zo'n lange reis. Maar het gaat langzaam berg op!
Zoals bovenstaande foto laat zien was de monitor van de laptop weer eens niet goed gecallibreerd, hadden we net voor de vakantie opnieuw gedaan met onze nieuwe Spyder. Nu we op onze goede monitor terugzien blijkt alles veeeeeeel te donker. Maar het beste van de weblog en nog wat meer staat binnenkort op de website.
Gelukkig valt het wel mee met het wennen aan het klimaat thuis. Er is vandaag nm. weer een warmte record gesneuveld, ca. 28 in Limburg en dat begin april!
Maandag begint weer een werkweek...
Overigens staan de eerste foto's al online op de website: www.arny.nl (rechstreekse link naar de Mexico pagina).
We zijn weer terug waar ons avontuurtje begon; Playa del Carmen. Bij het inleveren van de auto stootte arny nog even eens flink zijn hoofd! Lijkt bijna een traditie te worden, deed ie namelijk vorig jaar ook al in de USA! Flinke buil en een fikse hoofdpijn waren het gevolg.
Heerlijk gegeten bij een Italiaan om de hoek van ons hotel, hier mogen we morgen zelfs ons ontbijt halen, want het hotel heeft een deal met dat ristorante. Yummie, als het brood net zo lekker is als vanavond dan wordt het weer feest!
Palenque Archeolocical Zone de Nacional de Areas Naturales Protegidas... Een hele mond vol! Oftewel de Maya ruines van Palenque die in het regenwoud liggen. Heet, druk, benauwd en nog eens heet! Maar wel echt het hoogtepunt tot nu toe! 
Vanmorgen zijn we extra vroeg opgestaan om de grootste drukte voor te zijn. Heeft zich geloond, we waren welliswaar niet alleen, maar niet te vergelijken met de drukte later op de ochtend...
Het complex bestaat uit enkele delen. Ten eerste de Pallacio (pardon my spanish) het grote complex met de opvallende toren. Er omheen liggen ook nog diverse inmense gebouwen.
Vervolgens klim je het regenwoud in waar je de oudste gedeeltes van het complex vindt. De meeste zijn nog niet uitgegraven of gerestaureerd. Wat ons betreft het meest interessante deel. Hier komt bijna niemand en je waant je echt een Indiana Jones! Via een waterval ga je vervolgens bergaf naar het museum, waar de opgegraven kunststukken van de Maya's geëxposeerd worden (sommige stukken liggen in Campeche, die hebben we dus gemist). Na de indrukwekkende tentoonstelling gaan de meeste mensen via een zgn. 'collectivo' een volgepropt busje weer terug naar het dorp en zijn hotels. Wij zijn echter de hele berg in het oerwoud weer omhoog geklommen....
Tja en toen werd het zweten!
Maar wie in de woestijn kan hiken kan dit ook! Tot op het bot nat van zweet en vele liters water lichter kwamen we toch weer bij het hoofdgedeelte aan. Wat een drukte! Op ieder stukje gras lagen dekens waar de lokale Maya's hun kitsch probeerden te verkopen. Op een behoorlijk agressieve manier zelfs! Touringcar na touringcar werd door de ingang geloodst, niet normaal meer! Wat vanochtend nog een heerlijk koel stukje mistig regenwoud was, was nu touristhell!
Toch leuk om te zien, vooral omdat duidelijk werd dat de vroege wekker zich geloond had!
De tocht was echter dermate uitputtend dat we de geplande namiddag-trips bij de watervallen van Aqua Azul en Misol Ha maar hebben vergeten en maar het zwembad zijn ingedoken...
Zo had Arny eindelijk eens wat tijd om de steeds groeiende berg foto's te bekijken en Caro, tja... die dobberd nog steeds in het zwembad!
Hierboven en -onder vindt je een selectie van de foto's van vandaag.
In 3 selecties: Pallacio (hierboven), regenwoud en museum.
Morgen weer een rit van 5 a 6 uur voor de boeg. Waarvan we het saaiste gedeelte al een keertje hebben gedaan... joepie!
Poe, een rit van 6 uur, nou door het nodige gejakker teruggebracht naar 5 uur. De score? Twee bijna dood ervaringen, één keer verreden (het gaat vooruit), ca. 88 keer de middelvinger opgestoken en ongeveer de helft van de rit was het meest saaie stuk weg wat we ooit gereden hebben. En dat zelfde stuk moeten we overmorgen nog een keer terug.
Kennen jullie de debuutfilm van Spielberg; 'Duel', gaat over een eenzame vertegenwoordiger op de highway die door een vrachtwagen geterroriseerd wordt? Nou, dat zelfde hebben we vandaag dus meegemaakt. Iedereen rijdt hier zo'n 20 tot 40 kmh te hard. Het vreemde is dat je op een vierbaansautoweg maar 60 mag, terwijl je op een smalle kronkelige bergweg 110 mag. Op zo'n bergwerg hadden we dus die bewuste vrachtwagen voor ons. Hij reed tergend langzaam, dus toen zich de gelegenheid voordeed toch maar ingehaald. En lijkt dat kreng nou een acceleratievermogen te hebben van een Formule 1 wagen! Ik kwam er amper voorbij, toen ik hem eindelijk wist in te halen stond er ongeveer 140 op de teller. En wat schetst onze verbazing, even later zette hij groot licht op en haalde ons weer in om ons en alle voorliggers bijna van de weg te drukken.
Heb me wijselijk dan ook maar weer aan de maximumsnelheid gehouden.
Maar we zijn in Palenque in de staat Chiapas. Hier blijven we twee nachten, morgen gaat het richting de ruines van Palenque. Het schijnen zo'n beetje de mooiste van het hele Meso-Amerika te zijn. In elk geval de enigste in Mexico die in de bergen en in het bijna intacte regenwoud liggen. Aapjes, papagaaien, slangen en duizenden van insecten! Hier slikken we dan ook al een tijdje anti-malaria pillen voor. Maar eigenlijk valt het hier met de steekbeestjes best mee (Misschien morgen in de jungle piepen we wel anders).
Waar het hier echter vooral van stikt zijn padden!
We zitten in een stikduur resort ongeveer 15 minuten van het dorp af, maar om de hoek bij de ruines. Het eten was heerlijk, net als het zwembad en dan die zonsondergang! We lijken toch zo toch nog echte jetsetters!
En die groep irritante belgen die hier ook logeren, tja, die hebben we al behoorlijk voor de gek gehouden!
Tja en wij dachten dat we alles al gezien hadden op de highway... 3 navajo indianen die allemaal aan een kant leunden omdat de kar maar 3 wielen had en ons dan toch nog met een tig vaart inhalen, ja van dat werk.
Maar hier in Mexico is dat nog te classificeren als veilig verkeer! Hier cross je met zo'n 120 kmh over de autoweg, ca. 30 kilometers te snel en je word vervolgens op de bumper gezeten door een hummer die vindt dat je niet snel genoeg gaat.
Caro had gisteren misschien toch niet zo devoot naar een foto van een heiligbeeld moeten kijken...
Och maar dat is nog nix, wat dacht je van een tegenmoet komen de tientonner die over een tweebaansweg toch even zijn voorganger wil inhalen, een niet misselijke sportcar. Dat jij toevallig hem tegenmoet kom op de andere baan, boeit niet. Meneer knipperd even met zijn groot licht "kijk uit, ik kom eraan" en hoppa even later rij je met twee wielen in de greppel en de andere twee over de vlucht strook want meneer de psychopaat met zijn tientonner zal en moet inhalen! En dat is dan geen incident, nee, drie uur lang gebeuren dit soort dingen. Je ben meer bezig met spiegels kijken en het tegenmoetkomende verkeer in de gaten aan het houden dan op de borden te letten.
Oh, maar die laatste staan er toch bijna nooit en als ze er al staan dan spreken ze elkaar tegen; bord nr. 1: campeche linksaf, bord nr. 2: campeche rechtsaf, bord bij afslag: campeche rechtdoor! Oh en dan de afstandenborden, de eerste zegt dat Campeche nog 47 km is, degene die erna komt zegt ineens nog 62 km. Om vervolgens twee minuten het bord Campeche Centro rechts af te zien staan. Want je bent eral!
Om nog maar te zwijgen dat je op een vierbaansautoweg maar 80 mag en een slingerend bergwegje zonder vangrail ineens 120! Rare jongens die Mexicanen en ook nog levensgevaarlijk!
Maar wel een leuke inspiratie voor een computerspelletje: Mexican Autobahn Blitzkrieg!
Gruss Gott oder siegheil!!!!!
Rond twaalf uur kwamen we aan bij ons hotel in Izamal. Het ligt een beetje achteraf maar zodra je het poortje doorgaat waan je je in het paradijs. Echt een tuin van eden! We hebben een eigen huisje, met veranda en hangmat. Achter ons huisje ligt een zwembad en de tuin is echt geweldig mooi.
Het stadje zelf leek ons in eerste instantie een beetje saai, maar het blijkt een prachtig pareltje te zijn dat met de minuut groeit.
In 1993 heeft paus Johan Paultje IV het stadje bezocht (die aardige poolse meneer die maar niet wilde doodgaan en nou zitten we opgescheept met een Duitser die zelfs in de Hitlerjugend gediend heeft, maar daar hebben we het niet over).
In elk geval is voor de gelegenheid destijds het hele stadje in okergeel geverfd. Gesponsord door Banamex de grootste bank van Mexico. De directeur ervan heeft tegenover het klooster aan het hoofdplein een paleisje gekocht en vervolgens de halve stad gesponserd.
Het is nog net geen kitsch, en vooral (nog) niet toeristisch.... Morgen meer want we blijven hier twee nachten!
